Nieuws
Het Noorse LOS BANDO mag het festival openen in aanwezigheid van actrice Tiril Marie Høistad Berger en scenarist Arild Tryggestad. De film vertelt het verhaal van boezemvrienden Axel en Grim die met hun rockband Los Bando deelnemen aan een muziekwedstrijd.
Controverse rond winnaars in Berlijn is niet nieuw. Touch Me Not blijkt sinds vorig jaar een toetssteen voor de soms kregelig onthaalde eigenheid van het festival.
Met de terugtrekking van ONE SECOND (zie hier) heeft de jury onder leiding van Juliette Binoche geen zeventien maar zestien films te overwegen.
In een mededeling verklaarde het festival gisteren dat "door technische problemen in postproductie ONE SECOND van Zhang Yimou jammer genoeg niet vertoond kan worden in de competitie van de Berlinale. Daardoor zal de competitie in totaal bestaan uit 16 films".
Virulent antiklerikalisme vinden we niet bij Teona Strugar Mitevskas of François Ozon, wel de hoop instituten te hervormen en het debat in alle openheid te kunnen voeren. “Ik heb geen gerechtelijke film willen maken”, vertelde Ozon ons in Berlijn.
“Filmmagie vzw ziet subsidies door de schouw vliegen”, dat was mijn trieste conclusie in 2012.
Met de openingsfilms van de Berlinale kan je alle kanten uit: voor elke Isle of Dogs (2018) is er een Django (2017). Hoewel sommige keuzes al snel verdwijnen in de plooien van de filmgeschiedenis, zetten ze in de festivalbubbel toch de toon.
Visite vond voor het eerst plaats in 2016 en groeide het daaropvolgende jaar al uit tot een halfjaarlijkse gelegenheid. Het interactieve concept waarbij de makers met het publiek in dialoog gaan, sloeg aan.
Na openingsfilm NATIVE SON van nieuwkomer Rashid Johnson zakte het enthousiasme als een pudding in elkaar: de drukke aanloop, de hype en de chaos sloegen plots om in een ingetogen festivalgangetje. “Een zwakke editie”, zo wordt hier en daar geopperd.
Aan het hoofd van een jury met evenveel mannen als vrouwen staat wel een ster: Juliette Binoche.
