ÉTANGS NOIRS

Onbeduidend flirt met existentieel flirt met onbeduidend. Met een immense, nooit verklaarde toewijding probeert Jimi een verkeerd afgeleverd postpakketje alsnog bij de juiste bestemmeling te krijgen. Het pakket lijkt leeg, maar in zijn hoofd heeft het een bijzonder gewicht. Eigenlijk vraag je je amper af wat er nu precies in de vederlichte doos zit. Anders dan bijvoorbeeld bij het koffertje in Kiss Me Deadly (1955) en Pulp Fiction (1994) maakt ÉTANGS NOIRS zelfs geen toespeling over de al dan niet waardevolle inhoud ervan. Naast zijn functie als drijvende kracht van een complexloos verhaal dat je plaatsen en mensen in het Brusselse laat ontmoeten, roept het postpakket vooral de vraag op waarom Jimi hemel en aarde beweegt, op het irrationele af, om de geadresseerde vrouw op te sporen en haar hoogstpersoonlijk het pakketje in de handen te duwen. Zijn queeste voert hem door het metrostation Zwarte Vijvers en de appartementsgebouwen van de Brusselse Modelwijk, als sociale woningen ontworpen door architect Renaat Braem. Diens befaamde stelling dat België het lelijkste land ter wereld is, geldt alvast niet voor de manier waarop filmdebutanten Timeau De Keyser en Pieter Dumoulin hun Brusselse locaties in beeld brengen. Hun fotografie benadrukt de simpele schoonheid van het banale, alledaagse dat daardoor existentiële allures krijgt. Tot de ongrijpbaar spannende, sporadisch grappige film zijn slot nadert en de makers hun schaarse plotelementen in het niets laten oplossen. Heel natuurlijk, bijna als vanzelfsprekend komt er een einde aan Jimi’s bezeten toewijding én aan de aandacht van de kijker voor zijn handel en wandel. Hij blijft echter nog lang bij, net als de fascinerende fotografie waarin ÉTANGS NOIRS de obsessie van zijn hoofdpersonage spiegelt.