Leken de Zuid-Koreaanse professionele gamers met popsterallures uit State of Play – de vorige documentaire van Steven Dhoedt – hun jeugd op te offeren aan onderlinge hyperconcurrentie, dan trekt REACH FOR THE SKY het speelveld nog wat verder open. De winnaar van de juryprijs voor beste Belgische documentaire op Docville toont dat de spartaans ingestelde race naar de top onder videogamespelers geen rariteit is, maar dat er in Zuid-Korea een diep ingesleten cultus van de winnaar heerst.
Samen met zijn Zuid-Koreaanse coregisseur Wooyoung Choi volgt Steven Dhoedt drie studenten, waarbij ze handig gebruikmaken van de spanningsopbouw die culmineert in het jaarlijkse nationale examen of Suneung. De daar behaalde resultaten bepalen of de jongeren in aanmerking komen voor de meest prestigieuze universiteiten, bekend onder de afkorting SKY: Seoel National University, Korea University en Yonsei University.
De sociale en financiële druk om er binnen te raken is enorm. Ze zouden de enige weg vormen naar een geslaagd leven. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Een jongen die zich maandenlang in een privékostschool laat drillen, berekent zijn kansen. Hij moet zich opwerken tot de 0,1% beste leerlingen van de 600.000 die dat jaar het examen afleggen. Zelfs een vrijwel perfecte score is onvoldoende.
Daarvoor moet zowat alles wijken: elke minuut niet gestudeerd, brengt de scholieren dichter bij de mislukking. De hoge zelfmoordcijfers onder Zuid-Koreaanse jongeren worden niet vermeld in REACH FOR THE SKY, maar behoren onmiskenbaar tot de luchtbel die geblazen wordt. En niet enkel door overmoedige strebers. Er heeft zich een hele industrie ontwikkeld rond de jaarlijkse examens. Dure privéinstituten bereiden de jongeren voor. Een van hun leerkrachten is een grootverdiener met de uitstraling van een popidool. Met de hulp van videoclips geeft hij privéonderricht… ook voor een gigantisch stadion tot de nok gevuld met ijverige studenten en hun niet minder gespannen ouders.
Dat professionele circuit wordt breed gedragen. Zo staat het openbare leven op de examendag helemaal in het teken van de studenten, inclusief een tijdelijk vliegverbod tijdens de luistertest en politieagenten die bijna-laatkomers naar de examencentra brengen. Deze hysterisch aandoende solidariteit wordt evenwel ondergraven door een blind geloof in sloganeske zelfontwikkeling.
