Even terug naar 2010. Na het bloederige Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street durft Tim Burton het aan om zijn visie te lenen aan het Disneyproject Alice in Wonderland.
Een roodharige, brute Alice bleef moeilijk te vatten in het Roemeense ALICE T. van Radu Muntean, een van de bekendere namen op het festival en een van de hoofdfiguren van de Roemeense new wave. Alice schopt (al dan niet figuurlijk) tegen alle vrouwen en flirt met alle mannen.
De erudiete Alice Howland (Oscarwinnares Julianne Moore) is professor linguïstiek aan de Columbia-universiteit in New York. Tijdens een van haar colleges krijgt ze een plotse black-out. Het blijkt een kantelpunt in haar perfecte leventje.
De democratie is in crisis, stelt de Franse filosoof-regisseur Nicolas Pariser. Hoog tijd om er eens een hartig woordje over te praten, met Fabrice Luchini als burgervader die stof tot nadenken vindt bij de jonge Alice (Anaïs Demoustier). Een fabel om over door te bomen.
Alice leeft haar leventje. In haar eentje. Ogenschijnlijk. Hijgend op een loopband in de fitness of hijgend op een bed in een anonieme hotelkamer waar de jonge vrouw als luxe escortgirl mannen hoopt te bevredigen. Permanent onder hoogspanning. Zo lijkt het. Nerveus. Opgejaagd. Te zien aan haar gespannen gelaatsexpressie; schichtig schieten haar ogen alle kanten op, zoals die van een alerte, bange wezel. Met als schaars intermezzo een blitzbezoekje aan haar dementerende, in zichzelf opgesloten vader in een zorgcentrum, die haar al lang niet meer (her)kent. Verder strekt haar wereldje niet.
Bij de wereldpremière op het voorbije filmfestival van Cannes werd de derde film van de Italiaanse Alice Rohrwacher laaiend enthousiast ontvangen met een minutenlang applaus. LAZZARO FELICE is een poëtische fabel op de grens van realisme en mythologie die net zoals Dogman van Matteo Garrone speelt in een nostalgische context.
Alice is wetenschapper en de alleenstaande moeder van Joe. Ze werkt heel toegewijd aan de ontwikkeling en verzorging van een plant die stoffen afscheidt waardoor mensen emotioneel veranderen. Maar kunnen mensen hun emoties wel kennen? En kan een film die gevoelens vatten?
In de hoofdcompetitie alleen al zitten films die Jiddisch (M van Yolande Zauberman), Cambodjaans (LES TOMBEAUS SANS NOMS van Rithy Panh) of Roemeens gesproken zijn.
Wat kan film toch een machtig en prachtig medium zijn om een of andere ziekte te duiden.
De naam van het schip waarmee Alice afvaart, is veelbetekenend. Want FIDELIO (ondertitel: L'odyssée d'Alice) gaat net zo goed over de fidelitas of trouw van het hoofdpersonage als over haar emotionele zoektocht over ’s werelds oceanen.