Neem de oorlog in Syrië, met als item Daesh (Islamitische Staat), die wordt afgeschilderd als een stel gewetenloze jonge schurken in THE DARK WIND (foto) van de Irakese filmmaker Hussein Hassan.
Zijn meest memorabele rol speelde hij in het jaar 2019, in de dystopie ‘Blade Runner’ uit 1982. De ondertussen legendarische slotmonoloog uit die film reist nu het internet over als ode aan de veelzijdige Nederlandse acteur wiens priemende blik verscheen in Hollywoodkrakers, pulpwerk, Europese arthouse én vermaarde films en series uit Nederland. “I've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhäuser Gate. All those moments will be lost in time, like tears in rain. Time to die.”
De laatste film die werd vertoond bleek warempel nog het meest fris in het geheugen te zitten, maar of dat er veel mee te maken heeft dat TEMPÊTE tot beste film werd uitgeroepen is twijfelachtig.
De programmeurs van de prominente Tigercompetitie staan jaarlijks voor een straffe uitdaging: ze moeten zich niet alleen verzekeren van wereldpremières, maar ook inzetten op een relevante symbiose van stijl en inhoud.
Natuurlijk kon het selectiecomité van IDFA niet om de onafwendbare oorlogsverslagen heen.
Terwijl Jane Campion dit jaar het nieuwe seizoen van haar televisiereeks TOP OF THE LAKE voorstelt, keert Coppola terug naar vertrouwd terrein, met een twist.
Het Noord-Italiaanse Udine wordt vanaf vandaag 19 april een week lang bezet door het Verre Oosten; voor de 15de keer gaat het om een vreedzame invasie van films, afkomstig uit Zuid-Oost-Azië, de halve maan-snede van China over Japan en de Filipijnen tot Birma.
Nog enkel nagekomen berichtjes uit de Rotterdamse overvloed.
Klusjesman Lee kan het niet de baas, dat verleden van hem. “I can’t beat it”, murmelt hij. Wanneer zijn oudere broer overlijdt na een hartziekte, keert Lee van een troosteloos appartementsgebouw in Boston terug naar zijn geboortedorp aan de noordoostkust. Daar neemt hij, tegen zijn zin maar zeer plichtsbewust, de tienerzoon van zijn broer onder zijn hoede. De trauma’s die Lee nooit heeft kunnen losschudden, schuren weer naar de oppervlakte.
Toen eind maart Rikkie de Ooievaar onze zalen binnenvloog, keek niemand daar echt van op. Visueel geen hoogvlieger en als goedbedoelde komedie nauwelijks grappig, was de mus die een ooievaar wou zijn al snel vergeten. Doet PLUISJE, opnieuw een piepkuikenverhaal met Belgische coproducenten, het beter?